De innemende lach van Bogota

In de donkere nacht is nog geen spoortje van glorend ochtendlicht te ontdekken. Het is 05.00 uur en ik ben klaarwakker. Mijn lijf zegt mij dat het 12.00 uur in de middag is. Ik hoop dat Klaas Vaak nog even zand in mijn ogen komt strooien, maar tevergeefs, Klaasje ligt waarschijnlijk zelf te knorren. Na ampele pogingen om zelf de slaap te pakken geef ik het op. Ik pak de meegenomen krant en hoop dat oud nieuws een slaapverwekkende werking heeft. Helaas, het nieuws roept ergernis op en ik besluit op te gaan staan. Inmiddels doet het ochtendgloren zijn intrede, ik kleed mij aan en ga naar buiten. De stad ruikt nog nieuw, vogels laten zich horen. De stad ontwaakt, verkeersgeluiden doen hum intrede en al snel wordt het vogelgeluid overstemd door het verkeer en krijgt de stad zijn muffe stadlucht. Eettentjes gaan open, de geur van vers brood stroomt, gelijk met de muziek, naar buiten. Ik ga mijn favoriete tentje binnen, bestel koffie met heerlijke verse broodjes. Steeds meer mensen komen binnen, ik wordt hartelijk begroet door amicale mannen en af en toe krijg ik een innemende, ontvangende lach van vrouwen en meisjes op weg naar werk of school. Het is heerlijk om de dag zo te beginnen. Ik zwerf nog even door de buurt en onderweg wordt ik opnieuw hartelijk begroet. Terug in het hotel wacht ik op Gustavo die mijn gids zal zijn deze dag. Eerst naar Montserrate, een bedevaartplaats voor de Colombiaan. Bovenop de berg ligt de kerk met het beeld van señor Caldo, de gevallen Christus en dan naar Centro Historico van Bogota. De auto wroet zich door het verkeer om naar Montserrate te gaan. Iedere centimeter van de weg wordt benut en ook hier telt het recht van degene die het langste durf door te drukken. Aangekomen besluit ik om met de funicular (kabelspoorweg) omhoog te gaan. Deze gaat stijl tegen de berg op en dat levert veel ohs en ahs op bij de overwegend Colombiaanse medepassagiers. Boven neem ik het pad omhoog, naast het pad staan prachtige bronzen beelden over de lijdensweg van Jezus Christus en dit tegen een achtergrond van jungle en heuvels van de Andes. Kolibries begeleiden mij omhoog. Het uitzicht op Bogota is prachtig, ik zie nu pas hoe groot deze stad is. In de kerk verbaas ik mij over de donker gekleurde Jesus, ik heb dit nooit eerder gezien. Ik loop wat rond en besluit met de teleférico (kabelbaan) terug naar beneden te gaan. Op deze wijze naar beneden gaan blijft voor mij spectaculair wat vooral tot uitdrukking komt in mijn buikstreek. De auto gezocht en opnieuw storten wij ons in de verkeerschaos. De auto weggezet en gaan zwerven door de straatjes van centro historico. Hier wordt het Spaanse verleden van Bogota duidelijk zichtbaar. De kleurrijke huizen, de serrebalcons en in de kerken zijn de typische Moorse kenmerken duidelijk aanwezig. Gustavo weet veel te vertellen en neemt mij mee naar mooie plekjes. De beste Colombiaanse koffie drinken in een café met een grote verscheidenheid aan boeken. Er zaten verschillende mensen te lezen en op de achtergrond klassieke muziek. Wat een verademing in de huidige digitale wereld. Dit gedeelte van Bogota heeft een sfeer die als een jas om je heen past. Bogota is lastig te peilen. De stad is groot, zie foto’s vanaf Montserrate, het is moeilijk een eenduidig beeld van de stad te geven. De zaken- en handel wijken, de buitenwijken heb geen sfeer en zijn niet uitnodigend. Downtown heeft veel sfeer, ik denk dat dat mede bepaald wordt door het studentenleven in deze stad. Bogota is geen stad die mij uitnodigt om terug te komen. Wat mij we uitnodigt zijn de mensen, de amicale vriendelijke mannen en vooral de innemende, ontmoetende en soms betoverende lach van de meisjes en vrouwen. Het zijn lieve mensen, behulpzaam, vriendelijk en met aandacht voor de ander. Voor mij een verademing met de soms verstikkende polariteit die ik in ons voor of tegen kikkerlandje ervaar. Al mijmerend verlaat ik dit verhaal en ga morgen nieuwe gebieden ontdekken. Ik vlieg naar Neiva en ga dan naar de Tatacoa woestijn. Daarover de volgende keer. So far so good, ik blijf genieten.