Reizen in ongekende schoonheid

Het snerpende geluid van de propellers nam steeds meer toe en met een schok kwam het vliegtuig in beweging. Terwijl het landschap aan mij voorbij raasde, voelde ik opeens een hand op mijn arm. Een oude Colombiaanse, indiaanse vrouw zat naast mij en na een aantal keren een kruis te hebben geslagen zocht zij nu steun bij een aardse arm. Ik keek haar aan en zag de schrik in haar ogen.  Ik knikte bemoedigend, toen het vliegtuig los van de grond kwam verstrakte de hand op mijn arm. Even later kwam de ontspanning en liet zij mijn arm los. Zij zuchtte en zacht klonk een “gracias senor”. De vlucht van Bogota naar Neiva verliep rustig onder het zoemende geluid van de propellers. De schittering van de zinken daken gaf aan dat wij in bewoond gebied kwamen, ik keek naar mijn buurvrouw, glimlachte naar haar en kreeg een glimlach terug. De landing verliep rustig zo ook mijn buurvrouw. Op vliegveld, bij de bagageband, een welkombord met SR vanHeiningenen,  het werd vastgehouden door een vriendelijke man, die mijn chauffeur voor de komende dagen bleek te zijn. Bij aankomst in het hostel in Villaveija bleek ik weer een soloreiziger te zijn. Kreeg een kamer in een bezemkast, geen raam, 2 bij 3 met stapelbed en gewoon bed. Ik maakte onmiddellijk krachtig duidelijk,  in het spaans!, dat ik hier niet geen slapen. Verbazing alom, ik wilde andere kamers zien, een korte rondleiding en ik kreeg een keurige kamer met double bed. Met het bekende gebaar werd duidelijk gemaakt dat deze wel € 5.00  meer kost, wel met airco. Dat was geen overbodige luxe bij een temperatuur van 34 graden en s’ nachts 30 graden. Bij een restaurantje, annex winkel van sinkel, ben ik gaan eten. Onverwacht werd er een heerlijke maaltijd voor mij bereid en mijn kleine tafelgenoot keek steeds verlegen, nieuwsgierig naar mij. Tijdens het eten kwam Marylena langs, mijn gids voor de Tatacoa woestijn. Zij vertelde mij, in Spaans,  dat wij om 16.00 naar de woestijn gingen. Het was nu nog 44 graden en om 4uur nog maar 38 graden. Verder ging onze conversatie niet, zij sprak geen andere taal en mijn sosospaans is toereikend om een gesprek met haar te voeren. Voordat wij naar de woestijn gingen eerst naar een lokaal museum, waar de historie van de woestijn en allerlei fossielen werd tentoongesteld. Een zeer primitieve weergave, vooral de geschilderde taferelen waren mooi van lelijkheid. De rit naar de Tatacoa woestijn was schitterend, de scheuren in het landschap gaven de droogte aan. De tocht door het woestijn gebied was indrukwekkend. Hier reis ik voor. ontdekken en genieten van ongekende schoonheid, wat een pareltje om te ontdekken. Bij een café, U vormig palen voor de mooie saloondeurtjes zijn de parkeerplaatsen voor de paarden, wij parkeren de auto. Een man zit omgekeerd op zijn paard en begroet ons met  een uitbundige lach. Wij lopen naar de rand van de woestijn en vanaf dat punt heb ik een geweldig mooi uitzicht op hetgeen mij beneden te wachten staat. Marylena wijst naar verschillende kanten, zij glimt van trots alsof zij het zelf heeft aangelegd. Via een aantal gleuven dalen wij stijl af naar beneden. De ondergrond is zacht poreus en soms is het meer glijden dan voetje voor voetje naar beneden gaan. Zwetend, nat tot in het kruis, kom ik beneden. Regelmatig tank ik water, ik heb mijn lesje wel geleerd in Brasil. Rondlopen op prehistorische grond, de grillig gevormde okerkleurige zandstenen welvingen van de natuur  raakt mij tot in het diepste van mijn ziel. Ontroerend, ik ben stil en haal diep adem, sluit even mijn ogen om dit beeld in mijn eigen geheugen op te slaan. Ik sta te genieten van deze  ongekende schoonheid. Geniet mee !!