Reizen tussen twee wereldzeeën.

Aloma, Aloma, Aloma, als een matra herhaalde de taxichauffer het woord. Keek schuin achterom en vroeg, Aloma ? Si Aloma, no es hotel, alguiler de coches, voor de duidelijkheid ondersteund met motor geluiden en een beweging van handen aan het stuur alsof wij een bocht omgaan. Ahh, Aloma rental, dit werd zijn nieuwe mantra. Op de voucher van het verhuurbedrijf stond als adres Calle 50, dat bleek een weg te zijn van een aantal kilometer lang en geen huisnummer. De weg afgekeken, Carla keek links, ik rechts en de chauffeur keek gelukkig vooruit en lette op het verkeer. In de verte een groot bord met Aloma Car Rent en dat bracht ons in een euforische stemming. Snel naar het verhuurbedrijf om de auto op te halen. De afspraak was 15.00 uur en wij kwamen, door het vele zoekwerk, om 15.10 bij het bedrijf aan. Gesloten !!!!!. Voor de deur stond een andere taxi en in rap Spaans en veel kernachtige Spaanse uitdrukkingen, waar ik van vermoed dat deze in de categorie schelden thuishoren, maakte de chauffeurs hun ongenoegen kenbaar. Er bleek nog een ander kantoor te zijn, wij weer op pad en inderdaad deze was open. Onze papier bleken te kloppen en de auto werd voorgereden. Ik had ook een GPS later reserveren, wel handig als ondersteuning in onze zoektocht naar adressen. No, geen GPS, of wij even naar het vliegveld willen rijden, 30 kilometer verder, dan kunnen wij hem daar ophalen. Er zijn grenzen, No en wederom verbazing bij de medewerker. Ging bellen en regelde bij een ander bedrijf een GPS, die daar zou liggen. Mijn voorstel was dat een medewerker hem ging halen en hier bracht. Bleek een heel goed idee, collega op pad en 20 minuten later hadden wij de GPS en gingen wij op pad. Adres van hotel was niet te vinden, wel een adres in de buurt, deze ingevoerd en naar hotel gereden. Volgende dag spullen ingeladen en vroeg op pad. Het was zaterdag en redelijk rustig op de weg, hoewel ik wel steeds ingeklemd zat tussen andere auto’s, vooral hele grote bussen. Alert blijven is noodzaak, vooral omdat het een Panamese sport is om steeds van baan te verwisselen, ook al is er geen ruimte voor invoegen. Ineens kwamen wij toch in een file terecht, langzaam schoof het verkeer vooruit. Opvallend was dat auto’s en bussen links of rechtsaf sloegen. Ik dacht, zeker ongeduldig. Mijn Garminnetje gaf aan dat ik rechtdoor moest en ik volgde haar trouw. Ineens zat ik tussen auto’s die allemaal rode vaandels en vlaggen uit de auto staken. even later zag ik voor mij een enorme menigte die ook met vaandels en vlagen aan het zwaaien waren. Zij hadden de hele weg in beslag genomen, drie en soms 4 banen breed, geen auto kan er langs, door of overheen. Ik weet nog steeds niet of het een demonstratie was of supporters van een één of andere club. Uiteindelijk ook linksaf geslagen, rechtsaf, heel lang doorgereden toen weer rechtsaf om op dezelfde weg te komen. Zagen wij in de verte nog steeds die stoet lopen, omgedraaid, nog langer rechtdoor en uiteindelijk kwamen wij op de juiste weg richting de Pan-American Highway. Toen ik eenmaal op deze highway reed werd ik even een kleine jongetje, die trots aan zijn mams en paps wil vertellen dat hij op de Pan- American highway aan het rijden is. Voor onze doemde de beroemde brug op die over het Panama kanaal gaat, een imposante brug en het uitzicht is prachtig. De highway heeft wisselend plaveisel, beton, nieuw- en oud asfalt waar veel potholes inzitten. Aan de bewegingen van mijn voorgangers kon ik zien wanneer deze in aantocht waren. Wij zijn onderweg naar El Valle, een bergdorpje op ongeveer 200km van Panama City. Garminnetje had geen herkenning met El Valle, maar op de kaart hadden wij gezien waar wij van de highway af moesten richting El Valle. Ineens een bord met een pijl naar rechts, over 29 km afslag El Valle, althans dat dacht ik. Carla dacht er anders over en zij bleek uiteindelijk een hele goede navigator. Na 29 kilometer geen afslag, een droge, iets triomfantelijke opmerking van Carla volgde, wij moeten terug. Ik maakte gebruik van één van de vele Retorno’s op de highway. Ging naar links om af te slaan en stond klaar om weer in te voegen. Er was veel verkeer en het was nu of nooit als ik naar de andere kant wilde. Gelukkig was er ook een zijweg en met die focus ben ik daar ingeslagen. Hier gekeerd en ik stond klaar om weer in te voegen in het verkeer op de highway. Nu, riep Carla, ik gaf gas, een enorme knal, maar ik was wel ingevoegd. Dat klonk niet goed, laten wij even stoppen en kijken wat er is gebeurd. Carla stapt uit, kort en krachtig hoorde ik PLAT, een lekke band dus. Later bleek dat ik bij het snelle, scherpe invoegen, het einde van een afgebrokkelde, stoeprand had geraakt. Kofferbak open, gereedschap gepakt, wiel eruit om de krik te pakken, geen krik !!! Gelukkig was daar mijn Oma, mijn Guardian Angel op reis. Aan de overkant was een Tyre repair store. Buiten stond een man, ik maakte hem duidelijk dat ik een lekke band had, hij wenkte om naar hem toe te komen. Dat betekende dat ik tweemaal twee banen van de highway moest oversteken. Aardige behulpzame man die uit India kwam en hier een nering was begonnen. Gereedschap, krik mee en naar de overkant. Hij verwisselde snel het wiel, nam het andere mee om te repareren. Ik ging mee hem mee en toonde mij een enthousiaste, nieuwsgierige toeschouwer. Hij sprak, wonderbaarlijk voor iemand uit India, bijna geen Engels. Zijn zoon een beetje, de vrouw van zijn zoon kwam erbij en die sprak perfect Engels. De band bleek gescheurd en er moest een nieuwe komen, die was er niet, geen probleem hij had nog wel ergens een second hand tyre. Deze om de velg gelegd en naar de auto gebracht. Rekening voor band en arbeidsloon $ 40.00, ik wilde hem een wat extra geven, maar dat wilde hij niet. Kregen zijn kaartje mee, als wij onderweg problemen hadden, konden wij hem bellen. Wij kregen het advies om geen verkeerde mensen aan te spreken om hulp te vragen. Wij moesten 28 kilometer terug en daar de afslag nemen, die ik eerder ter zijde had geschoven. De rit vanaf de highway naar het in de bergen gelegen El Valle was prachtig. Een bochtig parcours met waarschuwingsborden, niet harder dan 40 kilometer. Zware bewolking, regen en onweer begeleiden ons in de weg omhoog. Jammer genoeg veel tijd verspeeld door het akkefietje en wij kwamen laat aan bij ons hotel Golden Frog. Een prachtig gelegen hotel in een oase van bloeiende planten en eldorado voor kwetterende vogels. Het was even wennen om van een hotel met gescheiden  leef- en slaapkamer van 48 vierkante meter in een kamer te komen van 9 vierkante meter.  De Koreaanse eigenaar verontschuldigde zich, het was Holiday voor de Panamesen en het hotel was Fully booked. Dit is ook de charme van reizen. Verder was alles prima geregeld, gratis drankjes gekregen, heerlijk gegeten en het ontbijt de volgende ochtend was prima verzorgd. Het bed had een bijzondere eigenschap, een kuil in het midden waar wij ingleden en als één van de twee wilde draaien, moest de ander worden gewekt om samen uit deze kuil te draaien. Dit leverde hilarische taferelen op en lachend vielen wij weer in slaap, tot de volgende draaironde. De volgende dag op weg naar Chitre, de hoofdstad van de provincie Herrera in Panama. Onderweg zijn wij gestopt om Parita een klein dorpje 20 minuten voor Chitre. Parita werd in 1556 gesticht en de huizen werden gebouwd in de 18e eeuw. In Parita wonen weinig mensen en het is een dorpje waar de tijd heeft stil gestaan. Hier rondgelopen, niemand op straat, voor de huisjes zaten mensen op hun schommelstoel, anderen zaten binnen. Overal hartelijk begroet en ik mocht foto’s maken. Rondgezworven en weer in de auto naar Chitre. Hotel gezocht, spullen naar de kamer en Chrite verkennen. Hier waren wij snel uitgekeken, geen bijzondere sfeer. De straten waren stil en verlaten, alleen een begrafenisdienst in de kathedraal zorgde voor ontroering. Vanwege de warmte stonden alle deuren aan de voor- en zijkanten open. Een witte kist met zilverbeslag was zichtbaar en in het voorbijgaan klonk de stem van Jose Carrera met Misa Criola. In hotel de Misa Criola opgezocht op You Tube en bij ons beiden biggelden de tranen over ons gezicht. Wij zijn het zwembad ingegaan, een nieuwe spelletje uitgevonden, balletje bij elkaar door zwemband gooien, dit leverde de nodige ontspanning op. Wij gaan een hapje eten en morgen op weg naar naar Playa Venao bij Pedasi. Daar blijven wij twee dagen om aan het strand te relaxen. So far so good. Wij genieten !.