Reizen in afwisseling.

Reizen in afwisseling.

In de verte doemden onweerswolken op, het was midden op de dag, toch werd het nacht. Snel de zonnebril af en een andere kijkglazen opgezet. Het deel van de weg waar wij reden was nog licht, verderop leek het alsof wij een donkere tunnel inreden. Daar aangekomen kletterde de regen onbedaarlijk hard op de voorruit. De ruitenwissers konden deze stortvloed niet verwerken, snelheid minderen en gestopt. De omvang van de druppels werden minder en stelde mij in staat om weer veder te rijden. De wissers nog wel op volle snelheid, in tegenstelling tot de auto. Langzaam kropen wij door de regen, turen in de verte naar een sprankje licht, niets te zien. Wegen veranderden in kleine rivieren, af en toe was de auto zijn grip kwijt en dobberde wij kortstondig over de weg. Na een uur zagen wij de lucht opklaren, ineens reden wij onder een strak blauwe hemel opgevuld met mooie witte stapelwolken. Wij zijn onderweg naar Playa Venao. Het landschap verandert langzaam van kleur, de groene oase waar wij eerst doorreden maakt plaats voor een palet aan aardetinten, afgewisseld met afgebrande stukken land. Het wordt heuvelachtig, de auto slingert zich omhoog en boven op de heuvels krijgen wij een wonderschoon uitzicht op de zee. Stil genietend rijden wij verder. De verlatenheid wordt onze reisgezel, soms even opgevuld met koeien die de schaduw van een grote parapluboom hebben opgezocht. Ook de weg verandert in verschroeid, uitgedroogd asfalt met heel veel potholes, afgewisseld door grindwegen met het bekende wasbordeffect. Aangekomen in Venao zoeken naar het uit bamboe en klei opgetrokken hotel aan het strand. Ineens was zagen wij dit onverwachte pareltje en waren gelijk verliefd op deze plek. Weinig gasten, twee surfboys uit Brazilië en een paar ondefinieerbare andere gasten. Langs het strand banjeren, zwemmen in zee of in de door Frans omgedoopte yuppie pool. Verder een beetje hangen, lezen, eten, slapen, zwemmen en genieten van de zonsondergang.  De temperatuur ligt steeds boven de 30 graden, een zachte zeebries brengt verkoeling. De verleiding om de zon te aanbidden  is sterk,  maar heeft één groot nadeel, je voelt niet dat je langzaam als een kreeft wordt gekookt. De volgende dag hebben wij in de schaduw doorgebracht en zijn s’ middags gaan toeren in een auto met Airco. Fascinerend om in deze verlatenheid te rijden, een ploegende boer is de enige afwisseling in dit dorre ruige landschap. In een dorpje was een kleine cantina, daar gegeten, wat weer een aparte beleving en ervaring is. Hier komen weinig of geen toeristen en wij worden als een bezienswaardigheid beschouwd. De mensen zijn afwachtend verlegen, zodra ik contact maak valt de schroom weg en komt de nieuwsgierigheid. Al snel gaat de aandacht richting Carla, die regelmatig “hermosa mujer” of  “muy bueno” te horen krijgt, wat zij als compliment in ontvangst neemt. Terug gereden en de ontspanning van de zee gezocht, die ons ook elke nacht langzaam in slaap dommelt. Wakker worden, eerst zwemmen in zee, douche en tijd voor zelf klaargemaakte ontbijtje. In de loop van de dag besloten om weer verder te gaan rijden. Belangrijke reden is de tijd die wij onderweg zijn. Over een traject van 150 kilometer moet 3 tot 4 uur gerekend worden. Zaterdag moet de auto worden ingeleverd in Panama City en dat is twee dagen rijden, althans het kan ook in één dag, maar dat betekent jakkeren en weinig tijd om te genieten onderweg. Richting Rio Hato, dat is halverwege naar Panama City. Het weer is prima, eerst de bekende ongeregelde wegen, daarna op een prima asfaltweg. Plotseling mannen in uniform die ons tot stoppen manen, 4 mannen tonen belangstelling voor onze documenten en lopen om de auto. Eén van de mannen komt aan het geopende raam en roept Plaque en wijst op de achterkant van de auto. Eerst begrepen wij niet wat hij bedoelde, al snel werd echter duidelijk dat er een probleem was. De nummerplaten in Panama hebben een jaar en een maand op de plaat staan en de onze was verlopen. Wij verwijzen naar het verhuurbedrijf, zij wijzen naar ons. In dit soort situatie hebben wij de strategie, ik hou mij koest en Carla gaat de auto uit en begint haar charme offensief. In mijn achteruitkijkspiegel zie in de mannen om haar heen staan en haar vriendelijk toeknikken. Dit nam enige tijd in beslag, maar Carla kwam naar de auto en wij verder mochten rijden. Wel een op schrift gestelde waarschuwing voor het verhuurbedrijf.  Wij waren nog geen half uur verder of de volgende agent gaf een stopsignaal. Raam open en een te grote donkere zonnebril staarde mij aan. Hoofdschuddend, zijn dikke gelhaar bewoog mee, vroeg hij op de bekende arrogante toon, hoe hard denken wij dat hier gereden mag worden. Bij mij begint dan het stoom richting mijn oren te  stromen, ik deed alsof ik het niet begreep. Rijbewijs en paspoort afgeven ter controle. Toen riep hij  “Boleto”, wat betekent dat ik een prent krijg. Ik probeer nog te achterhalen waarvoor deze prent is. Te hard gereden maakte ik uit zijn woorden en gebaren op. Wij reden op een 80 kilometer weg en ineens een bord met 40 kilometer. Ik zei nog tegen Carla, hé 40 kilometer en verminderde snelheid. Deze dienstklopper stond nog geen 100 meter na dat bord en inderdaad een prent. Het kookpunt was bereikt en stoom kwam uit mijn oren, de noodzaak van het terugkrijgen van mijn papieren zorgde ervoor dat ik de confrontatie niet verder ben aangegaan. Ook Carla kon niet worden ingezet, wij mochten de auto niet uit. Inmiddels zoefden andere auto’s met hoge snelheid voorbij, ik wijs daarop, geen enkel effect op bromsnor. De prent werd uitgeschreven, ik vroeg nog hoeveel, en hij stak zijn hand op 5. Het zal geen $ 5.00 zijn, eerder $ 50,00 of misschien wel $ 500.00. Dat is niet te hopen, anders wordt het Stoppen met Shoppen en zal ik aan “Fundraising” moeten gaan doen. Wij horen het wel bij het verhuurbedrijf, kenteken was genoteerd en ook mijn naam stond op de prent. Met een argeloos en arrogant gebaar kreeg in de papieren terug en mocht verder rijden. De ontspanning was weg, ieder bord werd van verre al bestudeerd en ik reed precies de voorgeschreven snelheid. Dit had tot gevolg dat ik veel getoeter achter mij kreeg, auto’s die mij als een razende passeerden en grote vrachtwagens die mij probeerden voor te stuwen. Na 5 uur eindelijk op plaats van bestemming, een verrassing voor Carla. Daarover meer in het volgende verhaal. Ik eindig met een citaat van Frans Haer; Reizen verlegt grenzen, dit is echter een grens waar wij niet naar op zoek waren. So far so good. Foto’s volgen, traag internet.