Weemoedig verlangend op reis

Met zachte klik valt de deur in het slot, ik loop de nacht in die naar de lente ruikt, kijk nog even om naar het huis en zeg zachtjes tot over een maand. Carla start de auto en stilzwijgend gaan wij richting Schiphol. Af en toe zoeken onze handen elkaar, een zachte streling zegt genoeg. De autoradio braakt nieuws over ons heen, Schiphol vannacht afgesloten, er was sprake van vermeende pogingen tot aanslag en de politie in Panama heeft verschillende invallen gedaan. Vreemd, jaren geleden ging reizen naar Colombia nog gepaard met risico’s op aanslagen of kidnappingen. Bogota werd toen gezien als een gevaarlijke stad en nu ga ik daar met een gerust hart naar toe en laat een Europa in verwarring achter mij. Innig afscheid genomen, een lange langzame zwaai in de verte, de reis begint. Ik stap anders dan anders Schilhol binnen, een vreemde benauwde sfeer komt mij tegemoet, tot tanden gewapende marechaussee kijken onderzoekend om zich heen.. De controle van handbagage ging eerst door de röntgenmachine en daarna ook nog handmatig. Ook bij de gate was extra controle, maar uiteindelijk in de zilveren vogel van KLM gestapt. Binnen een uur in Parijs waar ik ben overgestapt om naar Bogota te vliegen. Op dit vliegveld was het een chaos, heel veel controle en voor iedereen werd als vee tussen de linten richting douane geduwd. Even was het spannend of ik de aansluiting wel zou halen. Ik had anderhalf uur, maar tot de douane was er al een uur van verstreken. Uiteindelijk neergeploft op mijn vliegtuigstoel en op tijd vertrokken naar Bogota. Een rustige vlucht, vlak voor de landing waarschuwde de gezagvoerder ons voor een turbulente lading vanwege stormachtige omstandigheden. Na veel heen en weer geslinger en drie hubs kwam de zilveren vogel op zijn pootjes terecht en bracht ons naar de gate. Bagage afhandeling en douane ging vlot, ik werd ontvangen door Gustavo, mijn chauffeur die met een bord met mijn naam stond te wachten. Ik blijf het verassend vinden om meer dan 5000km verderop iemand te zien staan met een bord met mijn naam. Dit heb ik wel te danken aan Suzette, die dit voor mij geregeld had. Zijn Engels, volgens Gustavo is dat soso en idem mijn Spaans, maar onderweg bleek dat wij elkaar prima konden begrijpen. Tijdsverschil van 7 uur vroeger liet zich gelden, mijn lijf wil naar bed, maar het is pas 18.00 uur ( Nederland 01.00 uur). Boodschappen gaan doen, water en andere eerste levensbehoeften. Gelijk de omgeving een beetje verkennen, het is vroeg donker 18.30 is het gedaan met het daglicht. Tijdens het lopen merkte ik dat Bogota op 2800 meter ligt en gecombineerd met tijdsverschil zorgde voor een wiebelig gevoel in lijf en hoofd. Uiteindelijk om 20.00 in bed gekropen en om 05.00 was ik klaarwakker en stond ik als een konijn in het lamplicht van een auto naast mijn bed. Meegenomen krant gaan lezen en ontbijtje gemaakt en vroeg op pad gegaan. Zwervend richting oude stad gegaan, waar ik het Museo d’oro wilde bezoeken. Alle zintuigenstonden op scherp, ik wil een stad ontmoeten en dan wil ik een stad kunnen zien, voelen, ruiken, horen en proeven. Neem ik de stad tot mij en neemt de stad mij op, dat is de uitdaging. Ik laat een kleine selectie van beelden spreken in mijn reisblog. Bogota is nog een ondefinieerbare stad voor mij, de mensen, dat zijn er heel veel, komen het meest bij mij binnen, open en hartelijk, ik voel mij welkom. Ik geniet van de rust en sfeer in het parc National en Museo Quinta de Bolivar. In het museo d’Oro ben ik gefascineerd en overweldigd door alle schoonheid die de verschillende culturen voor en na de jaarteling met goud hebben voortgebracht. Op de terugweg naar mijn hotel laat ik mij leiden door wat in mijn blikveld wordt gezogen. Het zijn veel straattaferelen die zich aan mij vertonen en daar geniet ik van. Twinkelende ogen die mij in het voorbijgaan aankijken, een indiaanse familie die op straat kraaltjes aan elkaar rijgen met een verbluffend mooi resultaat. Schoolkinderen in uniform lopen voor mij uiten, kijken achterom en giechelend vervolgen zij hun weg. De jongens zitten op de stoeprand en volgen de meisjes als zij voorbij paraderen. De vele eetkraampjes, een man die allerlei veters op straat verkoopt, een schoenpoetser, de keurig geklede bedrijvige mannen en vrouwen die in de middagpauze een restaurant gaan bezoeken, een kerkdienst van voor tot achter gevuld met godsvruchtige mensen, straatmuzikanten en uiteraard de vele passanten die de stad een kleur geven. Dit is de handtekening van een stad. Uiteraard ontbreekt het niet aan politie op straat, het zijn er veel en als ik met mijn camera over mijn schouder loop krijg ik een waarschuwing. In de tas doen !! Bogota is een dorp in de stad. Morgen verder op pad, nog één dag om Bogota verder te verkennen en dan de natuur in. So far so good, ik geniet ! p.s klik op foto´s om alle foto´s te bekijken en de beelden laten spreken. Onder verhaal staat maar een deel.