Viejes está en movimiento

Langzaam glijden de wolken als overkokende melk over de bergen. Het prille ochtendlicht geeft glans aan de dauw op de velden. De weg meandert zich naar beneden en ik laat me meevoeren in een de mini - bus. Voor mij zit een oude man, op zijn hoofd een typisch klein zwart Colombiaans hoedje. Bij iedere bocht gaat zijn hoofd opzij en het hoedje wil deze beweging niet wil volgen en gewoon rechtop blijft staan. Ik ben om 07.30 vertrokken uit Villa de Leya en onderweg naar Santa Marta via Bogota. De mijmering van vannacht is gestolde gedachte geworden en dit vraagt om concrete actie. Eerst de bus naar Bogota, vervolgens naar vliegveld, daar een vliegticket zien te bemachtigen en vliegen naar Santa Marta. Er gaan drie airlines naar deze plaats en vliegen is goedkoop. Voor een retourtje Amsterdam – Maastricht, met korting, vlieg ik in 1.30 uur naar Santa Marta. Inmiddels heeft het busje zich tussen het andere verkeer naar Bogota gemengd. De meeste van mijn medepassagiers liggen te slapen. Af en toe stopt het busje om iemand, die langs de weg staat en zijn hand opsteekt, mee te nemen. Even later roept iemand in de bus een tekst, er wordt gestopt en iemand stapt uit. Soms is dat in de volstrekte verlatenheid en ik vraag mij altijd af waar iemand naar toe zal gaan. In Bogota bleek het weer één grote verkeerschaos te zijn. Het busje stopte, iedereen stapte uit, ik keek naar buiten, zag geen busterminal en vroeg mij af waar wij waren. Uit de gebaren en rappe spaanse teksten begreep ik dat zij niet verder gingen, want het verkeer zat muurvast. Gustavo zou mij ophalen van de busterminal en die moest ik zien te bereiken. Ik probeerde dit duidelijk te maken aan de mannen en uit hun reactie begreep ik dat zij mij niet begrepen. Telefoonnummer van Gustavo gegeven en zij hebben hem gebeld. Lachend gaven zij te kennen dat hij mij kwam ophalen, maar dat kon wel even duren, gezien het verkeersinfarct. Het busje reed weg, de mannen bleven staan en bleven bij mij tot Gustavo, na een half uur, was gearriveerd. Ik ben toch steeds blij verrast door de vriendelijkheid en attente houding van de mensen. Zij wilden mij niet alleen laten staan en dus bleven zij mij gezelschap houden. Snel naar het vliegveld, ticket gekocht, ingecheckt en op weg naar Santa Marta. Ik had met mijn Accor punten een luxe Mercure geboekt en dat bleek ook zo te zijn. Ik kreeg, oudere man, een Junior suite. Buiten een prachtig zwembad, het strand op 200 meter lopen. Het relaxen was begonnen. De strook langs de kust hebben de projectontwikkelaars en hotelketens veel hoogbouw neer gepland. Dit beeld is niet wat ik zoek en mijn oplossing is dan, aan het zwembad op een heerlijk bedje onder de parasol een boek lezen of naar het strand, ogen gericht op de bruisende branding en met de rug naar die betonnen stompen. Ik ga naar het dorpje Santa Marta, wat nog niet geleden heeft onder de druk van ontwikkelaars en ketens. Ontspannen rondzwerven en de geur en kleur van het dorpje naar binnen halen. Banjeren, zo zou ik het willen noemen, straatje in straatje uit, rondkijken, genieten van allerlei dagelijkse taferelen en dan weer een stop voor de heerlijke Colombiaanse koffie of een club Colombia ( biertje) en een heerlijke lokale lunch aan het strand. Op de terugweg een Engels sprekende taxichauffeur, ik kon de bus richting hotel niet vinden. Informatie gevraagd over de omgeving en ik werd overladen met tips.  Voor de cultuur; het landgoed Quinta de San Pedro Alejandrino. De plaats waar the Great Libertador, Simón Bolívar is overleden. Natuur; Minca een verfrissende dorpje in de heuvels van de Sierra Nevada, waar je de natuur op zijn best kunt genieten. Parque Tayrona; voor natuurlijk schoon en prachtige witte stranden;. Eerst een dag relaxen en dat heeft mij goed gedaan. De volgende dag “en movimiento”. Ik ontdekte dat ik in de voorlopers van de Sierra Nevada een indrukwekkende jungletrekking naar Ciudad Perdida kan maken. Deze duurt 5 dagen en dan ben je  geheel afgesloten van de buitenwereld. Te weinig tijd, mijn liefje wacht op mij in Panama en daar verheug ik mij op. Een goede reden om terug te komen naar dit prachtige land. Reizen is onderweg zijn, in beweging zijn en dat is wat ik het liefste doe. Ik ben eerst naar de plaats van Simon Bolivar gegaan, uit de superlatieven van de mensen waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Entree betalen, Bolivar laat de buitenlanders flink betalen. Een enorm terrein voltrekt zich aan mijn oog, hier en daar gebouwen uit lang vervlogen tijd. Een verlaten woonhuis, bakkerij, kerk en distilleerderij zijn de voornaamste. Een poging tot museum voor moderne kunst te creëren is duidelijk bij een poging gebleven. Er hingen twee mooie werken en verder pogingen tot modern doen. Veel verschillende tuinen, helaas sommige in deplorabele staat. Bij een temperatuur van 34 graden en hoge vochtigheid kwam het zweet als snel weer uit alle poriën.  Binnen het woonhuis waren mooie taferelen, het licht probeerde door de open ramen naar binnen te glijden. Er was verder niemand te bekennen en ik genoot van de verstillende taferelen. Ik voelde mij een beetje misleid door eerdere superlatieven van de lokale bevolkding.  Reizen is het loslaten van verwachtingen en genieten van hetgeen er op mijn pad komt. Ik stond even later een hele oude boom te fotograferen en hoorde achter mij geritsel. Ik keek om een grote Iquana staarde mij aan. Het was een prachtig beest waar de evolutie nog in te herkennen is. Ik liep verder, plotseling kwamen van alle kanten jonge Iguanen tevoorschijn, die in rap tempo achter moeder de boom in vluchten. S’ middags naar Parque Tayrona, wat heeft moeder aarde ons veel schoonheid te bieden. Een droomplek, prachtige stranden, op de achtergrond de jungle en de bergen van de Siërra Nevada. Ineens werd het zwart door de zoeker van mij camera, batterij leeg, zoeken naar reserve batterij, nee toch, ja toch, ligt nog in hotel, keurig klaargelegd om mee te nemen. Ik sla de beelden nu maar op in mijn eigen harde schijf en zal deze in Nederland proberen te downloaden. Op de terugweg begint het te spetteren en de regenperiode doet zijn intrede. In hotel een duik genomen in zwembad, een warm bad met een natuurlijke regendouche. S’ avonds gelijk batterij opgeladen en reserve in tas gestopt. Foto’s selecteren en begonnen met verhaal voor mijn trouwe volgers. Hier het resultaat, fijn dat je meereist. So far so good. Geniet mee in verhaal en beeld!