Reizen , weggaan en verdergaan

De zon gaf de golven een mooie witte kraag, die langzaam werd omgeslagen. Straks in het vliegtuig naar Medellin, zie ik van bovenaf dat deze beweging oneindig doorgaat, ook als ik in Panama of waar ook op de wereld ben. Het vliegveldje van Santa Marta ligt aan zee, het einde van de landingsbaan is waar de zee begint. Te laat remmen en het vliegtuig wordt een watervliegtuig. Ik wacht in een ruimte waar geen Airco is en enorme ventilatoren zorgen voor enige verkoeling. De ventilatoren zouden niet misstaan aan de vleugels van een vliegtuig en ik denk dat deze nog zal opstijgen ook. De vlucht naar Medellin was prachtig, voor Medellin zakt het vliegtuig voor de landing en dan is het een geweldige ervaring om vlak boven en later tussen de bergen te vliegen. Regelmatig gaat het vliegtuig op zijn kant en dat maakt het uitzicht nog spectaculairder. Op vliegveld in taxi gestapt, zat keurig op de achterbank te wachten tot wij gingen rijden, deur ging open en een vrouw stapte bij mij op de achterbank. Ocupado, riep ik, geen effect de vrouw ging zitten Met een verbaasd gezicht en handen open maakte ik duidelijk dat ik het niet begreep. Collectivio, ahha, wachten tot de taxi vol is en dan gaan wij. Oké, wachten dus. Taxi vol en met volle snelheid er vandoor. De rit naar Medellin is door de Bergen en de afstand, vanaf vliegveld is 50 kilometer. Veel haardspelbochten, deze chauffeur had een nieuwe rijstijl, hard rechtdoor en vlak voor de bocht een ruk aan het stuur, zodat wij gehoekt door de bochten gingen. Ook hier aan de rand van de stad afgezet en daar belaagd door jongens die mijn reistas uit mijn hand probeerde te grissen en naar andere taxi willen brengen. Geen kans, ik ben daar op voorbereid en klemde mijn bezit stevig vast. Andere taxi genomen en naar Ibis gereden.  Na alle rust weer in de verkeerschaos van de stad gekomen. Ingecheckt, welkomstdrankje, naar de kamer spullen neergezet. ik ga altijd gelijk de buurt verkennen waar mijn slaapplek is, ik was in een zakenwijk en weinig te beleven. Bij benzinepomp water gehaald, is altijd veel goedkoper dan in de hotels. Volgende dag weer op pad, onderweg een broodje met koffie genomen en toen naar de metro. Prima vervoer systeem in Medellin. Ik had op internet de bijzonderheden van de stad gezocht en daar een plannetje voor gemaakt. Eerst naar Parque Barrio, een heel bijzonder plein met veel beelden. Ik ben daar naar toegelopen, opvallend zijn de straatjes waar winkeltjes aaneengeschakeld zijn als kralen aan een ketting. Op het plein rondgelopen, mooie beelden bekeken en vastgelegd. Bijzondere sfeer, veel handelaars met allerlei nering, hoeden, zonnebrillen en uiteraard veel hapjeskarren. De verscheidenheid aan mensen was groot, weinig toeristen, althans buitenlanders, veel Colombianen voor een dagje uit. Ik besloot om een serie portretten te maken en zal deze apart in mijn reislogger opnemen. Het plein verlaten en door straatjes gaan banjeren, ik kwam in een straatje met veel kleine casino’s, cafeetjes en schaars geklede vrouwen voor de deur. Er waren prachtige panden, waar de tijdgeest zijn werk had gedaan, vergane glorie was zichtbaar in deze afgebladerde panden. Camera gepakt en foto’s gemaakt. Een man tikte mij op de schouder en zei : Problemos, met gebaar maakte hij duidelijk dat ik niet moest fotograferen. De wijze waarop dit kenbaar werd gemaakt zorgde ervoor dat ik het serieus nam. Ik liep verder en plotseling kwamen twee zeer forse, schaars geklede vrouwen op mij af, zette mij klem en maakte duidelijk dat ik mijn camera uit mijn tas moest halen. Ik begreep dat ik in de “zona rosa” was gaan banjeren en dat de vrouwen niet gefotografeerd wilde worden. Ik protesteerde, ik had niemand gefotografeerd. Even verderop kwam een man naar mij toelopen, een enorme gestalte met armen als kabeltouwen. Ik haalde mijn camera tevoorschijn, liet hen de foto’s van de panden zien. Misprijzend keken zij mij aan en met een kort en krachtig desaprrrrr, ik begreep dat dat weggaan betekende, ging ik met ingehouden, maar versnelde pas deze buurt uit. Op zoek naar de metro voor een rustiger plek. Parque Arvi was mij aanbevolen, met de Metro cable ga je dan eerst over de sloppenwijken van Medellin, dan verder naar Parque Arvi. De metro cable is aangelegd, ik denk ten tijde van Pablo, om de bereikbaarheid van de stad door de arme bevolking te vereenvoudigen. De sloppenwijken liggen tegen de steile berghellingen aan. De afdaling is stijl, te vergelijken met menige zwarte piste in skigebieden, enige techniek is ook hier vereist. De metro cable doet een beetje wintersport aan denken, het zijn dezelfde hokjes die daar ook worden gebruikt. Gelukkig zonder het irritante geluid van bonkende schoenen en kletterende ski’s. De vlucht over de slopenwijken is indrukwekkend, de simpele bouwconstructies staan dicht op elkaar, soms letterlijk aan elkaar gepakt. Boven krijg ik pas te zien hoe omvangrijk de stad Medellin is. Daarna vlieg ik over de bomen van het Parque Arvi, een verscheidenheid aan kleuren groen glijden onder mij door. In het parque heb ik een rondje gemaakt van twee uur. Het is ook geen park in letterlijke zien, het zijn beschermede natuurgebieden. Op de terugweg zat ik samen met een man uit India in mijn hokje. Hij begon gelijk een gesprek, kwam uit Los Angeles en woonde daar al 35 jaar. Werkte bij Nasa als “rocketspecialist”, heeft menige raket het universum ingeschoten. Het begon weer te regenen, van tropische omvang en de wind deed ons hokjes heen en weer slingeren. Er was een tussenstop bij de hoogst gelegen sloppenwijk. Wij moesten uitstappen en naar benden gaan, de kabelbaan was stilgelegd. Bij de ingang stond een enorme rij te wachten, mijn vraag of de kabelbaan vandaag nog ging werd beantwoord met schouderophalen en armen in de lucht. Wachten dus, ik ging bij het een loket binnen staan om snel een kaartje te kunnen kopen als de hokjes weer gingen vliegen. Mijn Indiase metgezel was buiten bij het loket gaan staan, althans hij had zich op typisch Indiase wijze voor in de rij gesniekt. Na 45 minuten klaarde het op en werd de kabelbaan weer opgestart. Mijn metgezel had de goede keuze gemaakt, dat loket ging open. Ik ging naar hem toe en riep of hij ook een kaartje voor mij wilde kopen. Met een schuine hoofdbeweging maakt hij duidelijk dat hij het had begrepen. Hij was aan de beurt en toen weigerde de loketbeambte om hem een kaartje te verkopen, de meute was in opstand gekomen tegen zijn voordringen. Hij liet zich, op geheel Indiase wijze, niet wegjagen en hield zich vast aan de tralies voor het loket. Om verder oproer te vermijden, kreeg hij de kaartjes en glimlachend overhandigde hij mij mijn kaartje. Terug in de stad ben ik nog naar een andere wijk gegaan, daar rondgelopen en toen besloten om terug naar hotel te gaan. Ik wilde Carla nog spreken, het was 23.00 Nederlandse tijd en bij mij 16.00 uur. Carla vliegt morgen naar Panama en wij moesten ons wederzien nog op elkaar afstemmen. Zij was bezig met de voorbereidingen en afgesproken dat als zij in de trein zat wij nog even contact zouden hebben. Arme Carla, 05.00 gaat de trein. Het blijft een merkwaardig verschijnsel, tijdsverschil, mijn nacht moest nog beginnen. Morgen naar Panama, ik kom op een ander vliegveld aan en ga dan naar het internationale vliegveld mijn lief liefdevol ontvangen. So far so good, tot in Panama.