Reizen in vergissingen

Hoge snelheid, gierende banden in de bocht en pareltjes zweet op mijn voorhoofd. De jonge taxichauffeur reed als een de jonge Verstappen. Mijn medepassagiers en ik hadden meer het gevoel in een achtbaan te zitten dan in een taxi op weg naar het vliegveld. In hotel hadden zij gezegd op tijd naar het vliegveld te gaan, het duurde vaak anderhalf uur vanwege het drukke verkeer. Onze rit duurde 45 minuten !!! Uiteraard veel te vroeg op het vliegveld, gelijk gaan inchecken. Daar ontstond een Babylonische spraakverwarring. Het meisje achter de balie maakte mij duidelijk dat ik met een collega mee moest. Daarbij  maakte zij het bekende gebaar met duim en wijsvinger, wat overal betekent dat er betaald moet worden. Verbaasd en geïrriteerd ging met haar collega mee. Ik moest een formulier tekenen waar een bedrag van 77.000 pesos op stond. Ik protesteerde en liet mijn bevestiging zien dat ik alles betaald had. Hij lachte, maakte hetzelfde gebaar als het meisje en wees toen naar mij. Ik kreeg geld terug omdat ik na Panama weer door zou reizen naar Europa. Vergissing van de bank in mijn voordeel volgens de regels van Monopolie. De vlucht van Medellin naar Panama duurde één uur, voordat wij goed en wel in de lucht hingen werd de landing al weer ingezet. Ik was verbaasd over de korte landingsbaan en aan het eind een klein gebouwtje. Het vliegveld is te vergelijken met vliegveld Lelystad. Blijk ik op een heel ander vliegveld te zijn geland als het vliegveld waar Carla om 17.40 aankomt. Geen shuttle naar dat internationale vliegveld wel een horde aan taxichauffeurs die heel graag dat ritje wilde maken. Geen keuze en met taxi onderweg naar mijn lief. Eerst nog Panamees geld (Balboa) opnemen bij een ATM. Via Google koers berekend en ik nam PAB 100,00 op. Gezoem, klep open en er kwam US $ 100.0 uit. Zeker vergissing gemaakt, probeer opnieuw en weer $ 100.00. Blijkt dat in Panama met Amerikaanse dollars wordt betaald.  Het was 16.00 en er was ruimschoots tijd om Carla op te halen, helaas een vergissing, het was spitsuur. Om 17.30 stond ik nog steeds in de file en het vliegveld was in geen velden of wegen te zien. Carla sms gestuurd dat ik onderweg was, geen reactie terug. Ik kwam om 18.00 uur aan, betaalde, stapte uit en liep naar de achterklep om mijn reistas op te halen. Tot mijn verbazing gaf de chauffeur gas en reed weg. Ik trok een sprint en kon nog net een klap op de achterklep geven, hij boven op de rem en ik bijna op de kofferdeksel. Verbaasd keek hij mij aan, ik wees naar de kofferbak en toen begreep hij dat daar mijn reistas nog inzat. Sorry vergissing en vele mea culpa’s volgden. Ik had daar geen aandacht voor, wilde zo snel mogelijk naar Arrivals om Carla op te halen. Binnen keek ik op het bord en zag dat het vliegtuig vertraging had. Elk nadeel heeft zijn voordeel, dat blijkt maar weer. Om 18.10 geland, snel een sms gestuurd dat ik stond te wachten. Een hele blije sms terug, ik kom eraan. Even later gingen de deuren open en kwam Carla hink benend aanlopen. Eerst een innige omhelzing en daarna de vraag naar de oorzaak van haar hink been. Zij werd bij het overstappen in Parijs met de bus naar het vliegtuig gebracht. Bij het instappen was een niet zichtbare ongelijkheid in de ondergrond, zij zwikte haar enkel en ging plat op de grond. Andere passagiers geschrokken en wilden weten of zij “sure Oké” was of moest hulp gehaald worden. No,No,No want Carla dacht maar aan één ding, ik wil het vliegtuig in naar Panama en met veel adrenaline lukte dat ook. Het was domme misstap, benadrukte Carla. “Vergissing zeker” zei ik met grote glimlach, dit ontging Carla, pas later begreep zij wel wat ik bedoelde. Naar Novotel Panama City met taxi, opnieuw in de file. Eindelijk aangekomen en wij kregen een upgrade naar een grote suite, zit- en slaapkamer apart en dit geen vergissing. Carla blij met deze verwennerij en ging gelijk op de sofa met beentjes omhoog. Haar enkel was gezwollen en had aan beide kanten de vorm van een tennisbal. De volgende dag was de zwelling minder, maar zij kon de voet toch niet teveel belasten. Gelukkig was hier in Panama ook zo’n rode Hop on Hop off bus. Deze bus rijdt langs de belangrijkste bezienswaardigheden van een stad, waar je af en op kunt stappen. Met de taxi naar de opstapplaats, de bus in en bovenin gaan zitten. Prima manier om de stad te verkennen en de enkel van Carla niet te belasten. Bij Panama kanaal uitgestapt en hink benend naar de roltrap omhoog naar het restaurant met een terras dat uitzicht geeft op de sluizen. Het was 12.30 en tijd voor een lunch. Het volgende lijkt een grap, maar is het niet, hoewel achteraf wel grappig. Carla hinkte naar het restaurant en ik ondersteunde haar. Bij ingang een bord met de tekst buffet en een prijs. De ene slechtziende zei tegen de andere slechtziende; valt mee voor $ 12.00 p.p. een buffet en een terras met uitzicht op de sluizen. Prachtig opgemaakt buffet met allerlei heerlijke gerechten, wij hebben ons buikje rond gegeten. Helaas waren er geen boten, bleek niet tussen 11.00 en 15.00 te zijn, dat was een vergissing. De boten komen tussen 09.00 en 11.00 van de ene kant en van de andere kant tussen 15.00 en 17.00 uur. Morgen nieuwe kans. Wij  gingen afrekenen en kregen een rekening van $ 92.00. Vol ongeloof keek ik de ober aan en zei dat het een vergissing moest zijn. Op het bord stond $ 12.00. Verbaasd keek de ober ons aan en wenkte ons mee naar buiten. Hij toonde ons het bord en de slechtzienden hadden hun bril opgezet. Inderdaad er stond, inderdaad wel wat onduidelijk, maar duidelijk genoeg $ 42.00 p.p., plus 10% taks, kwam het inderdaad op $ 92.00. Leve de slechtzienden, niets aan te doen, betalen en wegwezen. Zij namen hun verlies, spraken af om elkaar geen verwijten te maken. Het duurde wel even voordat het zeurende gevoel over zo’n domme vergissing gezakt was. Nog even bij de oude stad gestopt om even in andere omgeving te zijn. Met ondersteuning heeft Carla enkele straatjes door gehobbeld en  genoten wij van de sfeer die oud Panama uitstraalt. Verwondering en verbazing over de enorme tegenstelling tussen oud en nieuw Panama, daarover meer in volgend verhaal. Met taxi terug naar hotel en daar plofte Carla zicht op de sofa, kussen onder haar been en een heel koud glaasje bier binnen handbereik. Reizen in vergissingen nog even laten passeren, hartelijk gelachen, ook dit hoort bij reizen hoort en altijd goed is voor een verhaal. So far so good, Wij genieten !