Reizen in tijdloze schoonheid

Kletterend water wekte mij om 006.00 uur. Ik pak mijn IPhone om berichten lezen, één van de voordelen van het tijdsverschil, in Nederland is het 13.00 uur. Berichten van geliefden en dierbaren voegen een extra dimensie toe aan het reizen. Het water klettert nog steeds, ineens realiseer ik mij dat de buurman niet aan het douchen is. Ik doe de deur open en kijk tegen een gordijn van regen aan. Dit zijn dus die buien die af en toe in dit gebied neerstorten. Het leven gaat hier gewoon door en iedereen schijnt blij te zijn met deze verkoelende regen. El jefe ( de baas) komt met zijn telefoon aanlopen en laat mij een bericht lezen. Dit is de nieuwe wijze van communiceren, het bekende gebarenwerk met toegevoegde woorden maakt plaats voor het digitale tijdperk. Het huidige reizen wordt digitaal communiceren. Tekst wordt geschreven in Spaans of Engels en via google translate wordt de vertaalde tekst zichtbaar. Ik las op de display van de El Jefe dat mijn vervoer later kwam en ik moest wachten. Het regengordijn was inmiddels weggetrokken en de zandweg was in een rivier veranderd. Tien minuten later was al het water verdwenen en kwam mijn vervoer. Vandaag via Neiva naar San Agustin in een te volle, te krappe mini-bus en gevuld met luide Colombiaanse muziek. Gelukkig is het droog, bagage op het dak, alleen de geiten en kippen ontbreken nog. Dit is wel de charme van het reizen. Hier geniet ik van, ik moet mij wel totaal overgeven aan hetgeen er gebeurt, anders zou ik het niet uithouden. Het is prettig om krap te zitten, de rit naar San Agustin is een rit door de bergen met heel heel veel bochten. Gezien de snelheid die onze coureur probeert op te voeren, altijd in de geest van Anton Senna, gaan wij af en toe schuin door de bocht. Dan is het prettig om tussen twee stevige Colombiaanse te zitten, ik kan geen kant op en krijg regelmatig van beide kanten glimlachen die deze rit al de moeite waard maken. In San Agustin naar hostel, een prachtige hostel Finca el Maco. Ik heb een eigen hutje, prachtig ingericht en het hutje (huisje) is met bamboe gebouwd. Een juweeltje. Ik ben gelijk gaan lopen, even de aarde voelen en frisse berglucht opsnuiven. Dit is een heel mooi bergachtig gebied, ik geniet van de vergezichten, de weelderig bloeiende planten en struiken. Regelmatig stil gestaan bij één van de vele koffievelden en vol verbazing naar de takken gekeken waar de bonen aanhingen. Groen en nog lang geen Colombiaanse koffie zoals wij die kennen. Drie uur heerlijk door de omgeving gezworven en voel mij herboren. S’ avonds eten bij het hostel, grote tafel met een zeer gemêleerd jong gezelschap. Pools, Iers, Zweeds, Engels, Frans, Duits, Aussie en een Nederlander, dat ben ik. De verhalen vlogen over de tafel, opvallend dat bijna iedereen goed Spaans sprak. Iedereen is ergens in Zuid-Amerika op Spaanse les geweest. Voertaal aan tafel was Engels, wat iedereen ook goed sprak. Volgende dag eerst gaan lopen en daarna achter op de motor naar Parque arqueológico gegaan. In het begin zit ik keurig rechtop, ook als mijn driver als een motorcoureur door de bochten gaat. Dit is een vreemd gezicht, maar nog vreemder gevoel. Snel neem ik dezelfde positie aan van de coureur en zoeven wij door de bochten. Dit geeft wel een heel wee gevoel in de buikstreek. Bij het Parque aangekomen, lacht de coureur mij hartelijk toe en steek een duim op. Ik lach terug met een gebaar langs mijn voorhoofd, ten teken dat ik het spannend vond. Een nog hardere lach was zijn antwoord. Het was heel stil in het Parc, gezien de afmetingen niet zo verwonderlijk. Toch verbaasde het mij dat ik maar 6 mensen ben tegengekomen. Dit was bevorderlijk voor een intense beleving van de prachtige beelden en culturen die in lang vervlogen tijd door de Indianen zijn gecreëerd. Een reis door tijdloze schoonheid en gecompleteerd met de ligging midden in de jungle. Ik ben terug gereden met een lokale bus naar San Agustin, een typisch Colombiaans levendig dorp door zijn structuur, architectuur en mensen. Uiteraard Spaans geïnspireerd. De indianen, die van oudsher in dit gebied leven, zijn herkenbaar door hun uiterlijk, een enkele vrouw is nog traditioneel kleurrijk gekleed. Mensen zijn ook van tijdloze schoonheid, jong en oud, overal dragen mensen hun eigen schoonheid met zich mee. Ik kan daar ook van genieten, kinderen op en om de school, een oude baas die mij een dunne glimlach geeft en de vrouwen die hebben stille en uitbundige schoonheid en ook dit is tijdloos. Met een hoofd vol indrukken en ervaringen terug naar hostel gegaan en daar op bankje gezeten en nog lang in de verte zitten staren om dit allemaal een plekje te geven. So far so good

p.s. ga naar FOTO's boven klik aan en klik diashow aan , veel gebruiksvriendelijker dan foto's beneden